Ճարտարապետությունը ինչպես ախտորոշում

Այս կարեւոր հոդվածը կարդացել էի մի տարի առաջ եւ կորցրել էի Ինթերնեթի հորձանուտում: Այսօր վերագտա Կարեն Բալյանի ՖԲ-յան հղումից:

Ինչով է կարեւորվում այս հոդվածը, որ հոդվածագիրը վերջապես ասում է այն, ինչը մենք գիտեինք, բայց խուսափում էինք երեւալ «քաղաքականապես սխալ»:

Ահա այդ տողերը`

«… Для нас объект культурного наследия и вообще сама формулировка “памятник” – это нечто такое недоступное и неприступное, требующее особенного отношения. Хотя во все времена это было просто имуществом, переходившим от отца к сыну. Если бы все осталось так, как прежде, то никаких жестоких и жестких законодательных норм, которые ограничивали бы владельцев в их действиях, не потребовалось. Но грянула революция, все имущество было у владельцев отобрано и передано людям, которые не были заинтересованы в сохранении этих объектов. Более того, в силу классовых различий они относились к ним с пренебрежением, даже варварски. Поэтому в тот момент и понадобилось ввести институт памятников.»

Սա իմ կարծիքով հուշարձանների պահպանման հիմնական եւ արմատական խնդիրն է: Ու դա է պատճառը որ մենք կորցրինք Երեւանի նախասովետական շերտը: Որովհետեւ տերերը փոխվել էին…
Архитектура как диагноз
Հոդվածի հեղինակն է Նարինե Տյուտչեւան, որը ղեկավարում է «Ռազդեստվենկա» (Рождественка) նախագծային բյուրոն: Հոդվածը արտատպվել է “Голос Армении” թերթում 2017, Մարտի 17-ին:
Իսկ սկզբնաղբյուրը, այստեղ